Μάνη: Ελαιογραφία στα χρώματα της άνοιξης.!!!

Πυργόσπιτα και κρυμμένα ξωκλήσια, χωριά σκαρφαλωμένα στις παρυφές του Ταΰγετου και οικισμοί που συνορεύουν με το κύμα, απόκρημνα φαράγγια και αμμουδιές. Η γοητεία της Μάνης βρίσκεται στις ίδιες της τις αντιθέσεις.

“Περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις την ψυχή της θέλεις τρεις ζωές: μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της”. Είναι το πρώτο πράγμα που θα σου πουν οι ντόπιοι μόλις πατήσεις το πόδι σου στην ιστορική γη τους. Και όχι άδικα.

Αν το σκηνικό της Μάνης ήταν έργο τέχνης, θα ήταν σίγουρα ελαιογραφία, με τις εποχές – σαν τα χρώματα – να επικαλύπτουν η μία την άλλη, αφήνοντας να φανούν, ακόμα και στην καρδιά της άνοιξης, ψήγματα της ορεινής της ταυτότητας. Κι επειδή η Μάνη δεν θέλησε να κακοκαρδίσει καμία από τις δύο περιοχές της νότιας Πελοποννήσου, πατάει και στις δύο.

Η Μέσα Μάνη (η λακωνική) με το ένα πόδι βλέπει στο Λακωνικό Κόλπο και η Έξω Μάνη (η μεσσηνιακή) στον Μεσσηνιακό. Άτυπη πρωτεύουσα της πρώτης, η Αρεόπολη, η πατρίδα των Μαυρομιχάληδων. Πέτρα παντού. Στα καλντερίμια, στα πυργόσπιτα, στις εκκλησίες. Μια τεράστια πέτρα ολόκληρη η Μάνη που τώρα έχει ντυθεί στα πράσινα, στα κόκκινα, στα μαβιά, στα κίτρινα των αγριολούλουδων που έχουν βαλθεί, λες, να καλύψουν κάθε σπιθαμή της. Σκαρφαλωμένο στους πρόποδες του Ακούμαρου, το Γύθειο διατηρεί ένα σχεδόν νησιώτικο χρώμα που κοσμείται από τα νεοκλασικά του Τσίλερ, το καταπράσινο νησάκι της Κρανάης και αποτελεί την καλύτερη ανοιξιάτικη εισαγωγή στην αδούλωτη Μάνη.

Το Λιμένι σε συλλαμβάνει σχεδόν αδιάβαστο, καθώς κατηφορίζεις το δρόμο που συνδέει το Οίτυλο με την Αρεόπολη. Εμφανίζεται μπροστά σου ξαφνικά, ξεπροβάλλοντας μέσα από ένα μικρό όρμο. Παλιά πέτρινα σπίτια ισορροπούν ριψοκίνδυνα πάνω σε μια λωρίδα γης ανάμεσα στην άγρια θάλασσα και την απότομη πλαγιά με τα λίγα ψηλόκορμα κυπαρίσσια. Και πριν καλά καλά το καταλάβουμε μπαίνουμε στην Μεσσηνιακή Μάνη.

Η νησιώτικη αύρα σπάει την αυστηρότητα της μανιάτικης αρχιτεκτονικής στην Καρδαμύλη, όπου οι γήινοι τόνοι και οι γκρίζες αποχρώσεις του Ταΰγετου εναλλάσσονται με το γαλάζιο του μεσσηνιακού κόλπου. Ο δυνατός ανοιξιάτικος ήλιος αντανακλάται στις ανοιχτόχρωμες πέτρες των σπιτιών και στα μέτωπα των νεοφερμένων που μυούνται στην ιεροτελεστία της πρώτης περιήγησης στην Παλιά Καρδαμύλη. Μέσα από αυλές χρωματισμένες από βουκαμβίλιες, καταλήγουμε στο χοντρό λευκό βότσαλο της παραλίας Ριτσά, παρέα με βορειοευρωπαίους που έχουν αρχίσει τα μπάνια από νωρίς.

 

πηγή: http://www.arttravel.gr/