Θα θελα να γράψω για κείνους τους ρομαντικούς περιπάτους στο πλακόστρωτο της Καστέλλας... για την ομορφιά της φύσης τούτης της εποχής... την γαλήνια θάλασσα μου ή το γλυκό αεράκι που χαϊδεύει τα ξανθά μαλλιά μου...
Θα θελα να γράψω για κείνους τους ανοιξιάτικους έρωτες... που μας κλείνουν το μάτι... και κάνουν το πρόσωπο μας να λαμποκομπά σαν ηλιαχτίδα...
Θα θελα να γράψω για τούτα τα τρία χρόνια της ζωής μου... μας...
Θα θελα να γράψω για να ξεφύγουμε μαζί... έστω για λίγο από τις δυσκολίες... μέσα από σκέψεις... προσδοκίες... όνειρα...
Δεν είναι όμως εύκολο... πώς μπορώ να μιλώ για μαγικές βραδιές σε ακρογιαλιές όταν κάτω από τον έναστρο ουρανό μας κοιμούνται 20.000 άστεγοι,... όταν οι άνεργοι ξεπέρασαν το 25%;
Όταν χιλιάδες συνταξιούχοι ζούν (πεθαίνοντας καθημερινά) με 200 ή 300 ευρώ; Το ποσό έχει μηδενική αξία...
Όταν το ποσοστό αυτοκτονιών αυξήθηκε σε 45%;
Όταν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι η ζωή του είναι μάταιη... και δεν έχει το ψυχικό σθένος να παλέψει...
Ναι το ξέρω... δεν είπα κάτι πρωτότυπο... αλλά έτσι ένιωσα σήμερα περπατώντας στην αγαπημένη μου πόλη... με αυτόν τον γκρί ουρανό... την ψύχρα... τις ψιχάλες...
Ε ε ε λοιπόν κάποια στιγμή κοίταξα γύρω μου... τα μαγαζιά... πρόσωπα οικεία... την μάντρα... τα κότερα... την θάλασσα... τα όμορφα κτίρια της Καστέλλας μας... και είπα αρνούμαι...
Μέσα σε τόση μαυρίλα, σε αυτήν την κατήφια... σε αυτήν την μουντάδα που ακόμα και ο καιρός συμμαχεί... μέσα σε αυτές τις ψιχάλες, τις γκρί... κάπου εκεί θα υπάρχει μία "ομπρέλα"... να μπώ από κάτω, να προστατευθώ... να ανακτήσω δυνάμεις... και να πώ...
Στη μάχη με δύναμη, το αξίζω, το μπορώ... θα τα καταφέρω... θα τα καταφέρουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ .!!!
η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου