Νιώθω οργή...

Νιώθω οργή για την γενιά του Πολυτεχνείου που ΜΕ κατάστρεψε...

Νιώθω οργή γατί η γενιά ΜΟΥ είναι καταδικασμένη να ζεί μέσα στην παράνοια,,, την παραλογία, την ανεπάρκεια...

Νιώθω οργή γιατί για την ηγεσία της χώρας που γεννήθηκα...

Νιώθω οργή για όλους αυτούς τους ανο'ι'κούς, ψυχασθενείς, αμόρφωτους, φασίστες, ισοβίως άεργους μπούληδες, καρεκλοκένταυρους, πολιτικάντηδες οι οποίοι με εκπροσωπούν δήθεν δημοκρατικά...

Νιώθω οργή για την κοινωνία μου που αποτελείται από ψηφοφόρους που δίχως διάκριση και διορατικότητα υιοθετούν την ίδια πολιτική αυτών που κυβερνούν δήθεν δημοκρατικά...

Νιώθω οργή για όλους αυτούς τους πολίτες που την πιο ισχυρή δύναμη τους, την ψήφο τους, την μεταμόρφωσαν σε καταδίκη ενός ολόκληρου έθνους...

Νιώθω οργή για όλους αυτούς που αρέσκονται στο χάιδεμα των αυτιών τους...

Νιώθω οργή για όλους αυτούς που διάλεξαν αντί για μέτρα και τακτοποίηση του κράτους μας "το λεφτά υπάρχουν" σηματοδοτώντας την είσοδο μας στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο...

Νιώθω οργή για όλους αυτούς που ανάμεσα σε Έλληνες που κινδύνεψαν την ζωή τους και της οικογένειας τους και σε μπασταρδεμένους ξενόφερτους,,, επέλεξαν ως καπετάνιους τούτου του βυθιζόμενου θαλασσοδερμένου πλοίου που λέγεται "ΕΛΛΑΣ", τους δεύτερους...

Νιώθω οργή για εκείνους που στην βόλεψη του "μεταξωτού" καναπέ τους εναντιώνονται, υβρίζουν, διασύρουν όσους δίνουν αγώνα επιβίωσης με τις εναπομείναντες δυνάμεις τους...

Νιώθω οργή που για ακόμη μία φορά κοιτιέμαι στον καθρέπτη μου και λέω,,, είχες δίκιο...

Νιώθω οργή για τον λαό που πιστεύει σε εθνικοσοσιαλιστικιές αντιλήψεις...

Νιώθω οργή για τον περιούσιο λαό μας που όλοι του χρωστάνε κι αυτός δε χρωστάει τίποτα και σε κανέναν... που έχει μάθει να μην πληρώνει και να τραγουδά "οι ωραίοι, έχουν χρέη..."...

Μέχρι χθες φοβόμουν...

Φοβόμουν πολύ, τόσο που έμενα τις νύχτες ξάγρυπνη να παρακολουθώ τις εξελίξεις... μην τυχόν και αγνοήσω κάτι... γιατί νόμιζα ότι η γνώση είναι δύναμη...

Φοβόμουν τόσο πολύ, που έτρεχα να προλάβω στην αποβάθρα το μετρό,,, λες και αν έπαιρνα το επόμενο τρία λεπτά αργότερα θα έχανα... κάτι...

Σήμερα... Δε φοβάμαι πια, γιατί ξέρω...

Ξέρω τι θα έρθει...

Ίσως αύριο να μην μπορώ να σας γράψω...

Ίσως αύριο να μην είμαι πια εδώ...

Η γενιά μου καταστράφηκε... καταδικάστηκε σε μία ζωή που δεν της άξιζε...

Οι αξίες και τα ιδανικά που τόσα χρόνια αγωνίζονταν οι γονείς μου να με διδάξουν είναι ισοδύναμο αποτυχίας...

Νίκησε η διαφθορά, η ανομία, η ανηθικότητα...

Νιώθω οργή και Ψυχικά νεκρή... Άδεια...

Νιώθω οργή που αγωνίζομαι για ένα τίποτα... τίποτα δεν αλλάζει... τίποτα δεν διορθώνεται...

Δε φοβάμαι όμως... γιατί ξέρω...

Την εκδίκησή μου θα την πάρουν τα παιδιά μας, σε δύο ή τρείς δεκαετίες, τότε που επιτέλους θα εκσυγχρονιζόμαστε, τότε που οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις θα αρχίσουν να υλοποιούνται,,, τότε που όλα αυτά που βιώνουμε θα αποτελούν ανάμνηση κακιή,,, πικρή,,, πονεμένη... και φυσικά ματωμένη... όπως οι αναμνήσεις των πολιτών πρώην ανατολικών κρατών από τη σκοτεινή περιόδου του κομμουνισμού...

Τότε δεν θα υπάρχω... αλλά κάπου σκορπισμένες θα υπάρχουν σελίδες γραμμένες για να θυμίζουν στα παιδιά μας... την τωρινή ύπαρξη μας...

Συγγνώμη παιδιά μας,,, που δεν καταφέραμε να σας προστατέψουμε από τα αποτελέσματα διαχείρισης της γενιάς του Πολυτεχνείου...

Που αποδειχτήκαμε συνένοχοι στην διάλυση των ονείρων σας...

Που σας παραδίδουμε ένα έθνος που η αριστεία είναι κατακριτέα...

Που η ανηθικότητα είναι σημαία...

Που η διαφθορά είναι συστατικό επιτυχίας...

Εύχομαι... παιδιά μας να βρείτε την δύναμη να αντέξετε... και να ξαναχτίσετε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε...

... και αν βρείτε τρόπο να φύγετε,,, κάντε το...


η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα