Η άφιξη ενός νέου μωρού είναι δώρο ζωής και ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ο καθένας από εμάς έχει υπάρξει παιδί και θα επιθυμούσε να έχει βρεί περισσότερη αγάπη, στοργή, οικογενειακή συνοχή και αρμονία.Ότι και αν έχει συμβεί πιο πρίν το παιδί έχει ανάγκη και επιθυμεί να είναι πλήρως και ανιδιοτελώς αποδεκτό από τους ανθρώπους της οικογένειας του
Προκειμένου να επιτύχει τους βασικούς αναπτυξιακούς στόχους της πρώιμης βρεφικής και παιδικής ηλικίας, το παιδί θα επιθυμούσε να έχει σύμμαχο και τους δύο γονείς τους οποίους έχει ανάγκη για αυτό .Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η μονογονεϊκή οικογένεια δε θα του επιτρέψει να πετύχει τους στόχους αυτούς. Η μονογονεϊκή οικογένεια θα μπορέσει να του προσφέρει ευνοϊκό, πρόσφορο και ασφαλές περιβάλλον εφ’όσον ο/η γονέας της είναι καλά συναισθηματικά. Αν ο γονέας δεν είναι καλά συναισθηματικά τότε αυτό θα έχει απήχηση στο παιδί, το οποίο δε θα είναι σε θέση να περάσει ομαλά τα εξελικτικά στάδια των πρώτων χρόνων της ζωής μ’αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει αργότερα πολύ σημαντικές δυσκολίες στη ολοκλήρωση της προσωπικότητας του.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την βαρύτητα του ρόλου του γονέα μιας μονογονεϊκής οικογένειας. Πως όμως ένας γονιός είναι ισχυρός συναισθηματικά και γίνεται καλός γονιός;
Μα αν βίωσε στη βρεφική και παιδική του ηλικία αυτό που έχει ανάγκη και επιθυμεί το νέο μέλος της οικογένειας του! Αν συμβαίνει αυτό τότε είναι πολύ πιθανό το νέο μωρό να αγαπηθεί και να στηριχτεί επαρκώς απ’τη νέα του οικογένεια. Σ’αυτή βέβαια την περίπτωση ο παππούς και η γιαγιά είναι πολύ πιθανό να στηρίξουν τον γονέα που το έχει ανάγκη και έτσι να αντισταθμίσουν την έλλειψη του άλλου γονέα σε σημαντικό βαθμό.Εδώ είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του φύλου που λείπει και καλό θα ήταν οι γονείς να εμπλακούν σε μια συμβουλευτική διαδικασία για τη στήριξη της οικογένειας .
Είναι όμως αρκετές οι περιπτώσεις όπου ο γονέας μιας μονογονεϊκής οικογένειας αντιμετωπίζει πρόσθετα εμπόδια στο δύσκολο έργο του από τη μη στήριξη των δικών του ανθρώπων στο ρόλο αυτό που αναλαμβάνει. Αν δεν υπάρχει αυτή η στήριξη (ένδειξη συνήθως ότι δεν υπήρχε και στα πρώιμα παιδικά του βιώματα) τότε θα επιφορτιστεί με ένα τεράστιο βάρος το οποίο αναγκαστικά θα μετατοπιστεί στο παιδί. Μ’αλλα λόγια το παιδί θα είναι ζορισμένο και φορτωμένο από τα πρώτα χρόνια της ζωής πράγμα το οποίο θα έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες για την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Εδώ κρίνεται απαραίτητη η συμβουλευτική και ψυχοθεραπευτική ενίσχυση των γονέων καθώς και του παππού και της γιαγιάς των οποίων ο ρόλος είναι ιδιαίτερα πλέον σημαντικός.Οι γονείς του γονέα μονογονεϊκής οικογένειας είναι στην ουσία και αυτοί γονείς των παιδιών της οικογένειας και των προηγούμενων και θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν σ’αυτό τον ιδιαίτερο ρόλο που τους επιφυλάσσει η μοίρα(στον βαθμό που είναι το μέγιστο εφικτό βέβαια) ο οποίος δεν έχει μόνο υποχρεώσεις αλλά και σημαντικά οφέλη. Όσο καλύτερα μεγαλώνει ένα παιδί έχοντας τη στήριξη και την αγάπη των προσώπων του περιβάλλοντος του, τόσο περισσότερο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι θα είναι και οι δικοί του άνθρωποι αφού θα τους ανταμείβει συνεχώς για αυτό που του δίνουν.
Αρκετές είναι οι περιπώσεις όπου ο παππούς και η γιαγιά δε στηρίζουν τον γονέα μονογονεικής οικογένειας. Καλό και απαραίτητο θα ήταν σ’αυτή την περίπτωση να γίνει μια διερεύνηση των σχέσεων και των συναισθημάτων που αναπτύσσονται σ’αυτήν τη κατάσταση ώστε να βοηθηθούν όλοι και να ακακουφιστεί και η ψυχική υγεία των παιδιών. Η ίδια παρέμβαση κρίνεται σκόπιμη και στην περίπτωση που ο ίδιος ο γονέας απομονώνει τους δικούς του γονείς και τους δυσκολεύει στο να τον βοηθήσουν.
Το παιδί απ΄την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνεται ποιους έχει σύμμαχους και ποιους όχι. Τους αγαπάει βέβαια όλους αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε γνωρίζει τι συμβαίνει στον άμεσο περίγυρο του. Έτσι λοιπόν ο γονέας θα πρέπει να έχει υπόψη του αυτή την ικανότητα του παιδιού και να απαντάει σε τυχόν ερωτήσεις του για τη γιαγιά ή τον παππού που είναι απών/ούσα από το σπίτι ή απορρίπτουν την οικογένεια με τρόπο που να μην είναι ψεύτικος (για να μη δώσει διπλό μήνυμα στο παιδί) αλλά και ούτε να περιγράψει ακριβώς μία άσχημα κατάσταση την οποία δεν έχει και ανάγκη το παιδί να γνωρίζει πλήρως. Μπορεί για παράδειγμα να δώσει στο παιδί, απαντήσεις του τύπου : «η γιαγιά/παππούς είναι αυτό το καιρό μακριά μας για τους δικούς τους λόγους αλλά ίσως στο μέλλον να είναι διαφορετικά τα πράγματα», ή «φαίνεται να τους απασχολούν κάποια άλλα θέματα αυτή τη περίοδο» και πάντα με ενθάρρυνση και προτροπή στο παιδί να εκφραστεί ελεύθερα για το πώς νιώθει σχετικά με αυτό το γεγονός, τι αισθάνεται, φαντάζεται κτλ. Εδώ θα πρέπει να δοθεί χώρος και χρόνος από το γονέα στην έκφραση των δυσάρεστων κυρίως συναισθημάτων του παιδιού που είναι λογικό να υπάρχουν . Έτσι θα βελτιωθεί και η σχέση μεταξύ παιδιού και γονέα.
Σωτήρης Παπαλάμπρος
Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
Προκειμένου να επιτύχει τους βασικούς αναπτυξιακούς στόχους της πρώιμης βρεφικής και παιδικής ηλικίας, το παιδί θα επιθυμούσε να έχει σύμμαχο και τους δύο γονείς τους οποίους έχει ανάγκη για αυτό .Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η μονογονεϊκή οικογένεια δε θα του επιτρέψει να πετύχει τους στόχους αυτούς. Η μονογονεϊκή οικογένεια θα μπορέσει να του προσφέρει ευνοϊκό, πρόσφορο και ασφαλές περιβάλλον εφ’όσον ο/η γονέας της είναι καλά συναισθηματικά. Αν ο γονέας δεν είναι καλά συναισθηματικά τότε αυτό θα έχει απήχηση στο παιδί, το οποίο δε θα είναι σε θέση να περάσει ομαλά τα εξελικτικά στάδια των πρώτων χρόνων της ζωής μ’αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει αργότερα πολύ σημαντικές δυσκολίες στη ολοκλήρωση της προσωπικότητας του.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την βαρύτητα του ρόλου του γονέα μιας μονογονεϊκής οικογένειας. Πως όμως ένας γονιός είναι ισχυρός συναισθηματικά και γίνεται καλός γονιός;
Μα αν βίωσε στη βρεφική και παιδική του ηλικία αυτό που έχει ανάγκη και επιθυμεί το νέο μέλος της οικογένειας του! Αν συμβαίνει αυτό τότε είναι πολύ πιθανό το νέο μωρό να αγαπηθεί και να στηριχτεί επαρκώς απ’τη νέα του οικογένεια. Σ’αυτή βέβαια την περίπτωση ο παππούς και η γιαγιά είναι πολύ πιθανό να στηρίξουν τον γονέα που το έχει ανάγκη και έτσι να αντισταθμίσουν την έλλειψη του άλλου γονέα σε σημαντικό βαθμό.Εδώ είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του φύλου που λείπει και καλό θα ήταν οι γονείς να εμπλακούν σε μια συμβουλευτική διαδικασία για τη στήριξη της οικογένειας .
Είναι όμως αρκετές οι περιπτώσεις όπου ο γονέας μιας μονογονεϊκής οικογένειας αντιμετωπίζει πρόσθετα εμπόδια στο δύσκολο έργο του από τη μη στήριξη των δικών του ανθρώπων στο ρόλο αυτό που αναλαμβάνει. Αν δεν υπάρχει αυτή η στήριξη (ένδειξη συνήθως ότι δεν υπήρχε και στα πρώιμα παιδικά του βιώματα) τότε θα επιφορτιστεί με ένα τεράστιο βάρος το οποίο αναγκαστικά θα μετατοπιστεί στο παιδί. Μ’αλλα λόγια το παιδί θα είναι ζορισμένο και φορτωμένο από τα πρώτα χρόνια της ζωής πράγμα το οποίο θα έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες για την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Εδώ κρίνεται απαραίτητη η συμβουλευτική και ψυχοθεραπευτική ενίσχυση των γονέων καθώς και του παππού και της γιαγιάς των οποίων ο ρόλος είναι ιδιαίτερα πλέον σημαντικός.Οι γονείς του γονέα μονογονεϊκής οικογένειας είναι στην ουσία και αυτοί γονείς των παιδιών της οικογένειας και των προηγούμενων και θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν σ’αυτό τον ιδιαίτερο ρόλο που τους επιφυλάσσει η μοίρα(στον βαθμό που είναι το μέγιστο εφικτό βέβαια) ο οποίος δεν έχει μόνο υποχρεώσεις αλλά και σημαντικά οφέλη. Όσο καλύτερα μεγαλώνει ένα παιδί έχοντας τη στήριξη και την αγάπη των προσώπων του περιβάλλοντος του, τόσο περισσότερο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι θα είναι και οι δικοί του άνθρωποι αφού θα τους ανταμείβει συνεχώς για αυτό που του δίνουν.
Αρκετές είναι οι περιπώσεις όπου ο παππούς και η γιαγιά δε στηρίζουν τον γονέα μονογονεικής οικογένειας. Καλό και απαραίτητο θα ήταν σ’αυτή την περίπτωση να γίνει μια διερεύνηση των σχέσεων και των συναισθημάτων που αναπτύσσονται σ’αυτήν τη κατάσταση ώστε να βοηθηθούν όλοι και να ακακουφιστεί και η ψυχική υγεία των παιδιών. Η ίδια παρέμβαση κρίνεται σκόπιμη και στην περίπτωση που ο ίδιος ο γονέας απομονώνει τους δικούς του γονείς και τους δυσκολεύει στο να τον βοηθήσουν.
Το παιδί απ΄την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνεται ποιους έχει σύμμαχους και ποιους όχι. Τους αγαπάει βέβαια όλους αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε γνωρίζει τι συμβαίνει στον άμεσο περίγυρο του. Έτσι λοιπόν ο γονέας θα πρέπει να έχει υπόψη του αυτή την ικανότητα του παιδιού και να απαντάει σε τυχόν ερωτήσεις του για τη γιαγιά ή τον παππού που είναι απών/ούσα από το σπίτι ή απορρίπτουν την οικογένεια με τρόπο που να μην είναι ψεύτικος (για να μη δώσει διπλό μήνυμα στο παιδί) αλλά και ούτε να περιγράψει ακριβώς μία άσχημα κατάσταση την οποία δεν έχει και ανάγκη το παιδί να γνωρίζει πλήρως. Μπορεί για παράδειγμα να δώσει στο παιδί, απαντήσεις του τύπου : «η γιαγιά/παππούς είναι αυτό το καιρό μακριά μας για τους δικούς τους λόγους αλλά ίσως στο μέλλον να είναι διαφορετικά τα πράγματα», ή «φαίνεται να τους απασχολούν κάποια άλλα θέματα αυτή τη περίοδο» και πάντα με ενθάρρυνση και προτροπή στο παιδί να εκφραστεί ελεύθερα για το πώς νιώθει σχετικά με αυτό το γεγονός, τι αισθάνεται, φαντάζεται κτλ. Εδώ θα πρέπει να δοθεί χώρος και χρόνος από το γονέα στην έκφραση των δυσάρεστων κυρίως συναισθημάτων του παιδιού που είναι λογικό να υπάρχουν . Έτσι θα βελτιωθεί και η σχέση μεταξύ παιδιού και γονέα.
Σωτήρης Παπαλάμπρος
Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής
πηγή: singleparent.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου