Είναι υπέροχο να έχεις ένα παιδί και να το μεγαλώνεις με αγάπη, τόλμη και να μην κολλάς σε στερεότυπα και σε πικρόχολα σχόλια.
Είναι ωραίο να μαθαίνεις το παιδί σου να είναι ένας πρίγκιπας, ένας τζέντλεμαν, ένα υπέροχο πλάσμα.
Είναι ωραίο να κάνετε μαζί τα πάντα. Να μαγειρεύετε, να ταξιδεύετε, να διαβάζετε παραμύθια, να δημιουργείτε παραμύθια, να κατασκευάζετε, να ζωγραφίζετε, να παίζετε, να βλέπετε μαζί ταινίες, να χορεύετε μαζί, να τραγουδάτε και τόσα άλλα.
Ακόμα καλύτερο να εξομολογείστε συναισθήματα, να αγκαλιάζεστε, να γελάτε, να κλαψουρίζετε, να ονειρεύεστε.
Ξέρω είναι χρονοβόρο, κουραστικό, υπάρχουν μέρες που αυτό το «απόλυτο μαζί» σε τσακίζει, σε νευριάζει σε πνίγει, γιατί δεν γίνεται να μην υπάρχει το μαζί όταν είσαι μονογονέας, Αλλά κάποιες φορές, είναι και μαγευτικό, ειδικά το ότι δεν έχεις χάσει ούτε μια στιγμή από το παιδί σου. Όμορφη ή άσχημη.
Υπάρχουν γονείς, και δεν τους κρίνω, που οι μόνες αναμνήσεις από τα παιδιά τους είναι οι σχολικές γιορτές, κάποιο νοσοκομείο/ αρρώστια, κάποια χαρά, κάποια λύπη. Υπάρχουμε και εμείς, που το παιδί είναι προέκταση μας. Που από το 24ωρο έχουμε ένα 4ωρο δικό μας. Αυτό που πάνε στο σχολείο…..
Είμαι μονογονέας εδώ και 3,5 χρόνια από τα 5,5 χρόνια που έχω το παιδί μου. Ούτε πολλά χρόνια, ούτε λίγα. Είμαι όμως 100% μονογονέας. Και οικονομικά και συναισθηματικά. Από τότε μέχρι σήμερα, ο «άλλος» γονέας όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, συνολικά το παιδί μου, παιδί του, παιδί μας……του έχει μιλήσει στο τηλέφωνο 5 φορές και το έχει δει 3. Θες να κάνω και αυτό 5 για να είναι στρογγυλό; Μέσα σε 3,5 χρόνια. Λες και είναι ο χαμένος συγγενής από την Αμερική….
Δεν γνωρίζει τις συνήθειες του, τις φοβίες του, τι του αρέσει και τι όχι, πως κοιμάται, αν πλένεται μόνος του, πως πίνει το γάλα του, τι ποίημα είχε στο σχολείο. Και πόσα ακόμα…. Μπορεί να θέλει, μπορεί όχι.
Στη μια φορά όμως που θα μιλήσει ή θα έρθει, θα πετάξει ένα «Σε αγαπώ πολύ», που δυστυχώς ο μικρός, ακόμα είναι σε ηλικία που το πιστεύει και τον χαροποιεί, θα φέρει 2 σοκολάτες και 1 γλειφιτζούρι, θα κάτσει 2 ώρες….. και μετά του χρόνου τώρα. Για αυτές τις 2 ώρες, θα κάνω να τον «επαναφέρω» 3 μέρες. 3 μέρες με φωνές και κλάματα.
Πώς να γεμίσεις μια καρδιά με 2 ώρες τον χρόνο. Μια καρδιά γεμάτη αγάπη αλλά με ένα μόνιμο κενό. Πώς να το ξανά-θεραπεύσεις το τραύμα της απώλειας με το ετήσιο 2ωρο;
Και σε σένα, μπαμπά, λέμε τώρα, του παιδιού ΜΟΥ, γιατί θέλει λίγο παραπάνω προσπάθεια για να είναι και σου, πέρα από το DNA ……Εκεί που ήσουνα, εκεί να μείνεις.
πηγή: singleparent.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου