Άλεξ, Βαγγέλης, Άννυ το αύριο μας βυθίζεται στο σήμερα μας .!

Διαβάζω δημοσιεύσεις φίλων μου στο διαδίκτυο αλλά και αναρτήσεις των blogs στα κοινωνικά δίκτυα… για την στυγερή δολοφονία της μικρής Άννυ.

Πικρία, θυμός, οργή… Αίμα που ζητάει εκδίκηση… Τιμωρία Παραδειγματική…
Κανένας άνθρωπος με την βασική λογική δεν μπορεί να συλλάβει το απεχθές αυτό έγκλημα…

Δεν παρακολούθησα το ρεπορτάζ συνειδητά,,, έμεινα στους τίτλους,,, Αρνούμαι.!!!
Σκέψεις πολλές όμως κατακλύζουν το μυαλό μου,,, ερωτήσεις με βομβαρδίζουν… Αισθήματα ,,, Συναισθήματα,,,

Ενδοοικογενειακή Βία… κάθε μέρα δίπλα μας,,, κακοποίηση σωματική και ψυχολογική,,, βία λεκτική,,, σωματική,,, ψυχολογική,,, συναισθηματικός εκβιασμός,,, και πόσα άλλα θα προσθέταμε…

Τι κι αν ο ανθρώπινος νους εξελίσσεται,,, τι κι αν η τεχνολογική ανάπτυξη έχει φτάσει στο αποκορύφωμα του,,, ο άνθρωπος ως άνθρωπος και οι αξίες του,,, οι ηθικές αξίες φθίνουν ολοένα και περισσότερο.

Πόσοι γονείς ξαφνικά θυμούνται ότι πρέπει να ζήσουν και εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Πόσοι γονείς πίσω από την ατάκα «δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμος», τραβάνε μία γραμμή και διαγράφουν τα παιδιά τους. Πόσοι εγκαταλείπουν το «δέμα» στον άλλον γονέα και απαρνούνται τον ρόλο τους. Πόσοι μετά από τριάντα και σαράντα χρόνια ζωής θυμόνται να στείλουν πακέτο για να μάθουν τι απέγινε το «δέμα» τους λες και τα παιδιά είναι φυτά που μεγαλώνουν σε διακοσμητικές γλάστρες και τώρα θέλουν να δουν αν άνθισε και πως. Πόσοι άλλοι με μίσος,,, προσωπική εμπάθεια και εμμονές για τον άλλον γονέα στήνουν πολέμους εξόντωσης,,, εξολόθρευσης και συναισθηματικών εκβιασμών αγνοώντας ηθελημένα και μη,,, συνειδητά και ασυνείδητα την βλάβη που προκαλούν στα παιδιά τους.

Αναρωτιέμαι ποιος ενδιαφέρεται τελικά για την απόρριψη που βιώνουν τα παιδιά αυτά; Ποιος νόμος προστατεύει την συναισθηματική τους υγεία; Ποιο δίκαιο περιφρουρεί και υποστηρίζει τον γονέα που αναλαμβάνει το «δέμα»; Ποια δικαιοσύνη προστατεύει από κάθε μορφή κακοποίησης; Ποιο Κράτος; Ποια Μέριμνα;

Ουδείς…

Λυπάμαι,,, Θλίβομαι,,, που η κοινωνία απαντά και ευαισθητοποιείται μόνον στο ανάγνωσμα ενός απεχθούς εγκλήματος αλλά αγνοεί τα καθημερινά «εγκλήματα» που βιώνουν οι οικογένειες… Ζητά με φωνές και κραυγές την θανατική ποινή και δικαίως αλλά συνειδητά αγνοεί, απαξιεί, εθελοτυφλεί σε όσα βιώνουν τα παιδιά … ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ… της γειτονιά μας, του σχολείου μας, των φίλων μας, του οικογενειακού μας περιβάλλοντος… σκοτώνοντας τα όνειρα τους,,, κόβοντας τα φτερά τους,,, μαυρίζοντας την ψυχή τους… και οδηγώντας πολλούς γονείς σε συναισθήματα ανεπάρκειας, απόγνωσης και τελικά κατάθλιψης…

Για αυτά… ΟΥΔΕΙΣ…

η υπογράφουσα

Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα