Kαλό μεσημέρι......

Ίσως τελικά... για να σε σέβονται πρέπει να τους πατάς,,, να τους δουλεύεις,,, να τους κακομεταχειρίζεσαι,,, να σε φοβούνται... όσο όμως αντέχω να συμπεριφέρομαι ως άνθρωπος με συναισθήματα και αισθήματα,,, με διάλογο και με αντίλογο,,, με μοναδικό οδηγό μου,,, τις Αξίες της Αδούλωτης Μάνης,,, με ντομπροσύνη και ευθύτητα,,, κοιτάω το πρόσωπο_είδωλο μου στον καθρέπτη και νιώθω υπερήφανη,,, μπορεί να μην κοιμάμαι πλέον,,, αλλά τουλάχιστον δεν κοιμάμαι όχι από ασυνειδησία και ενοχές αλλά από ανησυχία και ανασφάλεια να είμαι συνεπής και εντάξει σε όσα έχω αναλάβει,,, σε κάθε μου ρόλο,,, ως μητέρα, οικογενειάρχης, σύντροφος, φίλη, εργαζόμενη,,, κι ας πονάω... ας βασανίζω την ψυχή μου...

Συνεχίζω...

υ.γ. τι μας γράφεις ; θα πουν κάποιοι,,, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άλλο μέσο να "φωνάξουν"...