Μεγάλωσα...

Και έρχεται εκείνη η χρονική στιγμή που ηρεμείς μέσα σου... αναγνωρίζεις τι σε πόνεσε περισσότερο, ποιοί σε πρόδωσαν, ποιοί σου φέρθηκαν σκάρτα...

Ο θυμός και η οργή υπάρχει μεν αλλά μεταμορφώνεται σε διδαχή... ξέρεις τι δεν θες,,, τι δεν χωράει στην ζωή σου,,, τι δεν σου ταιριάζει,,, τι σε απογοητεύει,,,

Πολλοί άνθρωποι από αυτούς που συνάντησες στο διάβα της ζωής σου, ξεπέρασαν τα όρια των αντοχών σου,,, κι ενώ εσύ σερνόσουν... βούλιαζες στον πάτο που δεν είχε άλλο, μία δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό, ένα ενεργειακό πεδίο, σου έδωσε την ώθηση να κάνεις το γύρισμα. Λασπωμένος, πληγωμένος, ματωμένος, καταπονημένος, δεν έχει σημασία, βγήκες στην επιφάνεια...

Όλα τώρα έχουν μεταλλαχθεί... οι άνθρωποι, οι συμπεριφορές τους, οι πράξεις τους, οι υποσχέσεις τους, μένουν ίδια ως υπόσταση αλλά πραγματικά έχουν μεταλλαχθεί. Τους βλέπεις, μα δεν τους κοιτάς, τους ακούς μα τα αυτιά σου δεν χαιδεύονται, τους συναντάς μα μία γεύση πίκρας και αηδίας μόνο σου προκαλλούν... και μία τάση φυγής.

Μία τάση φυγής,,, σε νέους τόπους, νέα μέρη, νέα πρόσωπα, νέα ενδιαφέροντα, νέες συνήθειες...

Όλοι εκείνοι που σου είπαν ψέματα και σε κορόιδεψαν, εκείνοι που ύψωσαν αλαζονικά το δάχτυλο πατρονάροντάς σε, όσοι με περισσή αναισθησία σου γύρισαν την πλάτη τότε που είχες ανάγκη τη στήριξή τους και την ουσιαστική παρουσία τους κι άλλοι που με κυνική και κριτική διάθεση δεν έβρισκαν να σου πουν μια καλή κουβέντα, διότι με φθόνο και ζήλια προσπαθούσαν να σε κατεβάσουν από κει που ξεχώριζες και δειλά δειλά έβγαινες στο λαμπρό φως της επιφάνειας, μπας και σε πιάσουν, όλοι τους πήραν τη θέση που τους άξιζε.

Τώρα πια βουλιάζουν μέσα στα μάτια σου, αργά και βασανιστικά, ολομόναχοι, μακρυά σου,,, κι εσύ... αυτήν την φορά κανένα χέρι σου δεν θα απλώσεις για να τους τραβήξεις, να τους σώσεις χωρίς να νιώθεις κανένα ίχνος ενοχής που δεν το κάνεις.

Επιτέλους, για πρώτη φορά στη ζωή σου μένεις να τους κοιτάς από απόσταση δίχως παραμορφωτικούς φακούς εις το όνομα της αγάπης, της φιλίας, τους έρωτα.

Δίχως δικαιολογίες και άλλοθι...

Τώρα έχεις συνειδητοποιήσει πια πως την αγάπη την επικαλούνται όσοι μας πονούν για να δικαιολογούν τις αδικαιολόγητες συμπεριφορές τους.

Η Αγάπη δεν πονάει, η αγάπη δεν τσακίζει, η αγάπη ανεβάζει, η αγάπη δίνει φτερά να πετάξεις... η αγάπη χαίρεται, η αγάπη καμαρώνει, η αγάπη θαυμάζει,,, η αγάπη σε έχει εκεί ψηλά...

Αρρωστημένα εγωιστικά μυαλά που τολμούν να σε πείσουν στον βωμό της αγάπης και να τον λερώσουν.... και στο τέλος σε πείθουν πώς φταίς, φταίς που έδωσες, φταίς που πέταξες, φταίς που άκουσες, φταίς που άπλωσες το χέρι σου και πρόσφερες... που έδωσες κομμάτια ολόκληρα ψυχής... και μεταμορφώνεσαι ως φταίχτης κακός... καλύπτοντας τις δικές τους ακαθαρσίες... πατώντας σε για να ανέβουν εκείνοι,,, λησμονώντας πως δίχως αυτούς δεν θα έφταναν ποτέ... εκεί που είναι σήμερα...

Όχι, μην τους ακούς, φύγε... τώρα...

Δες τους... ένας, ένας πνίγονται αργά και βασανιστικά,,, ήρθε η ώρα να κολυμπήσεις αφήνοντας τους πίσω από την νεκρή την λίμνη.... πάρε δύναμη από την αξία σου, αυτήν που έκλεβαν για να ανέβουν οι ίδιοι και φθάσε στην ακτή.!

Βρες στην διαδρομή ένα μέρος να σταματάς να ξεκουράζεσαι... να παίρνεις ανάσες, να επουλώνεις τις πληγές σου και προχώρα...

Κάηκες ολοσχερώς, καταστράφηκες... μα τώρα ξαναγεννιέσαι...

Έμαθες από τον πόνο...

Έμαθες πως να σπας...

Έμαθες που ανήκεις...

Έμαθες να μην χάνεις πολύτιμο χρόνο...

Έμαθες να μην πιέζεσαι για να χωρέσεις...

Έμαθες να ζείς όπως έρθουν...

Έμαθες πως η αγάπη είναι ελεύθερη...

Έμαθες πως ρέει αβίαστα..

Έμαθες πως δεν πνίγεται, ούτε σε πνίγει... και δε θες...

Έμαθες τους ανθρώπους να τους έχεις δίπλα σου ελεύθερους, να μείνουν ή να φύγουν επιλέγοντας...

Έμαθες να σε αγαπούν ή όχι, επιλέγοντας...

Έμαθες να αναγνωρίζεις τις διαφορετικές ανάγκες... σου/τους...

Έμαθες να σε αγαπούν ή όχι. Να μην περιμένεις τίποτα και να μην επιδιώκεις τίποτα. Να μην πιέζεις καταστάσεις για να ταιριάξουν στις ανάγκες είτε τις δικές σου είτε τις δικές τους.

Έμαθες να αγαπάς ελεύθερα,,, να δίνεις και να δίνεσαι ολόψυχα. Να δίνεις επειδή νιώθεις την ανάγκη να το κάνεις και για όσο χρονικό διάστημα τρέφεις μέσα σου τα ίδια αισθήματα προσφοράς.

Έμαθες να δίνεις χωρίς απαιτήσεις. Στις «απαιτήσεις» εκείνες που μέσα τους κρύβουν τις κρυφές ή φανερές προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον και τις ενοχές που τον επιφορτίζουμε για να φιλοτιμηθεί να φέρεται όπως εμείς θέλουμε, όταν πια θα έχει περάσει ο καιρός και νιώσουμε τη σιγουριά ότι μας ανήκει.

Από όλα αυτά, λοιπόν, να είσαι αποφασισμένος να απέχεις.

Εντούτοις, επιλέγεις να προσφέρεις υπό προϋποθέσεις. Όχι απρόσωπα ούτε εκεί που δεν αξίζουν την αγάπη σου.

Δίνεις σε αυτόν που θα σε αγαπήσει για τους σωστούς λόγους και με τον σωστό τρόπο, δίνεις και επειδή δίνεις, αδειάζεις,,, και έχεις την ανάγκη να εκτιμούν την παρουσία σου στη ζωή τους μόνο,,, και να σε σέβονται για αυτό. Να βλέπεις φωτεινά κι αληθινά χαμόγελα που σου βροντοφωνάζουν σιωπηρά... "χαίρομαι που υπάρχεις για μένα". Να κάνεις χαρούμενες τις μέρες τους, τις ώρες τους και τα λεπτά τους... πλάι σου,,, κι όταν λείπεις γιατί πρέπει, να σου το λένε...

Αυτό λοιπόν Εαυτέ μου... είναι το μεταπτυχιακό σου .!!!

Για αυτό λοιπόν πάρε ανάσα και πέτα.!!!

Γιατί σε αυτήν την ρημάδα την ζωή δεν είσαι μόνο Μητέρα, δεν είσαι μόνο Γυναίκα, δεν είσαι μόνο θυγατέρα και αδερφή, δεν είσαι μόνο φίλη, δεν είσαι μόνο επαγγελματίας, δεν είσαι μόνο άνθρωπος...  είσαι ΕΣΥ.... ολόκληρος ο εαυτός σου.!!!

η υπογράφουσα

Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα