Έψαχνα στο διαδίκτυο για δω εικόνες από την κατοχή και τον εμφύλιο και πόναγε η ψυχή μου...
Όσο κι αν πόναγα, όσο κι αν ριγούσα, δεν μπορούσα να διανοηθώ τι θα έγραφα σήμερα...
Ζούμε με τις εικόνες παιδιών, αθώων ψυχών, που λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία, με τις εικόνες της απόγνωσης στα πρόσωπα όσων επλήγησαν από την ανεργία, όσων εξαθλιώθηκαν από την ανύπαρκτη σύνταξη κι αναγκάζονται να μαζεύουν φλούδες λαχανικών κι απομεινάρια φρούτων από τις λαϊκές αγορές, με τις εικόνες της θλίψης σε πρόσωπα γονέων που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους… εικόνες απόγνωσης, συναισθήματα ανεπάρκειας...
Παλεύοντας με την αδικία, την αναξιοκρατία, την ανεργία και την ασθένεια είναι σαν να παλεύουμε με την ίδια την άρρωστη κοινωνία μας και συνάμα να συγκρουόμαστε ευθέως με την ψυχική μας αντοχή...
Θέλω να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, να κλάψω... για όσα συμβαίνουν,,, για τις συνέπειες των επιλογών της γενιάς που με κατάστρεψε... του Πολυτεχνείου, της γενιάς που φώναζε, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, του τσοβόλα δώστα όλα, του "πλατινένιου" στρίνγκ της Μιμής, της γενιάς που εδραίωσε τον Ανθέλληνα Προδότη ΓΑΠ και βρωντοφώναξε "λεφτά υπάρχουν"...
Θέλω να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, να κλάψω... για την καθημερινή πλέον μάχη των ορίων μου στην έννοια της ανθεκτικότητας και της προσαρμογής, με μόνο εργαλείο μου την ίδια την ψυχή μου...
Κι εκεί που τα πρώτα δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου... μου βγαίνει δέηση, παράκληση και τελικά αλληλεγγύη, δράση κι ανθρωπιά...
Αρνούμαι να υποκύψω... Αρνούμαι να ξαναβιώσω το 2012... Αρνούμαι να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω... Κοιτώ μόνο το 1ο επόμενο σκαλί...
Απόγνωση και δέηση χέρι χέρι σφιχτά προχωρούν νοσώντας... ο τόπος μου πονά, αιμορραγεί... Τα ένστικτα μου, οι αισθήσεις μου, η προσωπικότητα μου συνθλίβονται από μία νέα «διάγνωση» που αγνοεί τον άνθρωπο, την οικογένεια και το παιδί μου που τόσο πολύ θέλω να δω ευτυχισμένο...
Μέσα σε όλα αυτά, κοιτώ το είδωλο μου στον καθρέπτη πιο καθαρό από ποτέ... προσαρμογή και ανθεκτικότητα σημαίνει αναγνωρίζω τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου. Δεν τα καταπιέζω, δεν τα αγνοώ. Τα τιμώ και ταυτόχρονα βάζω στόχο μία βέλτιστη κατάσταση, σύμφωνα με τς παρούσες εσωτερικές κι εξωτερικές συνθήκες. Επενδύω συναισθηματικά σε ρεαλιστικές κι ηθικά ορθές λύσεις και διαμορφώνοντας έναν αρχικά μικρό στόχο, ως την καλύτερη δυνατή αλλαγή, οραματίζομαι το μέλλον, εξετάζοντας όλα τα διαθέσιμα πιθανά σενάρια που θα στηρίξουν τη μετάβαση σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης... με μία λέξη "αγωνίζομαι"...
Αρνούμαι να υποκύψω... Αρνούμαι να ξαναβιώσω το 2012... Αρνούμαι να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω... Κοιτώ μόνο το 1ο επόμενο σκαλί...
Προχωρώ με μόνη πυξίδα την ψυχή μου...
Στο ένα μου χέρι κρατώ την «ψυχική μου ανθεκτικότητα», έστω όση μου απέμεινε και στο άλλο κρατώ την «δυναμική διαδικασία της θετικής προσαρμογής» σε αντιξοότητες και συνθήκες άνευ προηγουμένου...
Αρνούμαι να υποκύψω... Αρνούμαι να ξαναβιώσω το 2012... Αρνούμαι να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω... Κοιτώ μόνο το 1ο επόμενο σκαλί...
Απόγνωση και δέηση χέρι χέρι σφιχτά προχωρούν νοσώντας... ο τόπος μου πονά, αιμορραγεί... Τα ένστικτα μου, οι αισθήσεις μου, η προσωπικότητα μου συνθλίβονται από μία νέα «διάγνωση» που αγνοεί τον άνθρωπο, την οικογένεια και το παιδί μου που τόσο πολύ θέλω να δω ευτυχισμένο...
Μέσα σε όλα αυτά, κοιτώ το είδωλο μου στον καθρέπτη πιο καθαρό από ποτέ... προσαρμογή και ανθεκτικότητα σημαίνει αναγνωρίζω τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου. Δεν τα καταπιέζω, δεν τα αγνοώ. Τα τιμώ και ταυτόχρονα βάζω στόχο μία βέλτιστη κατάσταση, σύμφωνα με τς παρούσες εσωτερικές κι εξωτερικές συνθήκες. Επενδύω συναισθηματικά σε ρεαλιστικές κι ηθικά ορθές λύσεις και διαμορφώνοντας έναν αρχικά μικρό στόχο, ως την καλύτερη δυνατή αλλαγή, οραματίζομαι το μέλλον, εξετάζοντας όλα τα διαθέσιμα πιθανά σενάρια που θα στηρίξουν τη μετάβαση σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης... με μία λέξη "αγωνίζομαι"...
Αρνούμαι να υποκύψω... Αρνούμαι να ξαναβιώσω το 2012... Αρνούμαι να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω... Κοιτώ μόνο το 1ο επόμενο σκαλί...
Προχωρώ με μόνη πυξίδα την ψυχή μου...
Στο ένα μου χέρι κρατώ την «ψυχική μου ανθεκτικότητα», έστω όση μου απέμεινε και στο άλλο κρατώ την «δυναμική διαδικασία της θετικής προσαρμογής» σε αντιξοότητες και συνθήκες άνευ προηγουμένου...
Ρεαλισμός, πραγματίστρια... το κλειδί μου της ανθεκτικότητας.
Στο διάβα τη αποδοχής, ναι σύγκρούσεις πολλές, συναισθημάτων, αναγκών, επιθυμιών...
Ευτυχώς στην έντονη και συνεχή εσωτερική ένταση, γεννιώνται μηχανισμοί, αμυντικοί... η αγκαλιά μίας φίλης μου, ο έπαινος ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου, το μπράβο κάποιου που θαυμάζεις, το τηλεφώνημα των φίλων σου, η αγάπη των ανθρώπων που συμπορεύεσαι... των "συνταξιδιωτών" σου...
Αρνούμαι να υποκύψω... Αρνούμαι να ξαναβιώσω το 2012... Αρνούμαι να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω... Κοιτώ μόνο το 1ο επόμενο σκαλί...
Κι αν όλοι μαζί εστιάσουμε το βλέμμα μας μόνο στο 1ο επόμενο σκαλί... θα τα καταφέρουμε... κι αν όχι για μας... ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ .!!!
Η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου