Η έξοδος από την κρίση είναι ένας μύθος. Αστικός.

Πως το κομματικό κράτος θυσιάζει μια γενιά για να κρατηθεί στην καρέκλα, πουλώντας παραμύθια για "έξοδο από την κρίση".

Χιλιάδες μορφωμένοι νέοι είναι άνεργοι. Κομματικοί αφισοκολλητές και σημαιοφόροι έχουν καπαρώσει τις θέσεις μέχρι τη συνταξιοδότησή τους. Photo Credit: smallplasticbricks.com

Η ελληνική κοινωνία πίστευε τόσα χρόνια σε διάφορους αστικούς μύθους. Η αναδιανομή του εισοδήματος ήταν ένας από αυτούς –τι ωραία λέξη, φαντασιώνεσαι ότι ένα από τα πλοία του Μαρινάκη θα γίνει δικό σου–, τα ιδιωτικά μονοπώλια ένας άλλος, οι υπέρμετρες κοινωνικές παροχές ένας τρίτος. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τον απίστευτo λαϊκισμό στις προτάσεις-θέσεις (πολλές από τις οποίες έχουν γίνει πράξη) κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το πώς θα βγούμε από την κρίση ήπια και ανώδυνα. 

Ας δούμε κάποιες από αυτές:

1. Θα φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις. Αφού δεν υπάρχουν λεφτά για τα αδύναμα στρώματα, ας τα πάρουμε από τις «κακές επιχειρήσεις» –η πρόταση ακούγεται πολύ όμορφη. Τα κτήρια όμως δεν πληρώνουν φόρο, ούτε οι υπολογιστές των γραφείων. Η επιχείρηση δεν είναι μια οντότητα η οποία μπορεί από μόνη της να καταβάλει Ε9. Κάθε φορολογία σε μια επιχείρηση μπαίνει στα έξοδά της. Για να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο έχει τρείς επιλογές. Να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων της, να αυξήσει την τιμή των προϊόντων της (ή να χαμηλώσει την ποιότητά τους) και να καλύψει τη διαφορά από το μέρισμα της κερδοφορίας της που δίνεται στους μετόχους. Τα Μαθηματικά αυτής της εξίσωσης είναι προφανή και, νομίζω, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι κάθε αύξηση της φορολογίας σε μια επιχείρηση γυρνάει πίσω στον καταναλωτή και στον εργαζόμενο. 

2. Θα νομοθετήσουμε ώστε μέσω των πρόωρων συντάξεων να μειωθεί το δημόσιο και ταυτόχρονα να μην απολυθούν υπάλληλοι (παραλλαγές: εφεδρεία, κινητικότητα). Η ασυναρτησία αυτής της πρότασης είναι προφανέστατη –και μεγαλειώδης. Εντούτοις έχει αποκτήσει τρομερό κοινό και ίσως είναι ένας από τους λόγους της εκλογικής επικράτησης της ΝΔ όταν την παρουσίασε στα περίφημα Ζάππειά της. Αν αναρωτηθούμε όμως ποιος πληρώνει τις συντάξεις των εργαζομένων, είναι εύκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ουσιαστικά μια τέτοια ρύθμιση θα οδηγούσε σε ένα υποστελεχωμένο δημόσιο, εφόσον τόσος κόσμος θα έβγαινε σε πρόωρη σύνταξη, χωρίς να γίνει παράλληλα καμία εξοικονόμηση δαπανών, μιας το δημόσιο θα πλήρωνε και τις συντάξεις των μέχρι πρότινος εν ενεργεία ασφαλισμένων. 

Ποτέ ξανά από μια κυβέρνηση δεν έχει καταδικαστεί μια ολόκληρη γενιά νέων όσο η σημερινή. 

3. Η μείωση του δημοσίου θα γίνει μόνο μέσω της συνταξιοδότησης σταδιακά ώστε να μην προβούμε σε απολύσεις. Ποτέ ξανά από μια κυβέρνηση δεν έχει καταδικαστεί μια ολόκληρη γενιά νέων όσο η σημερινή. Χιλιάδες μορφωμένοι νέοι παιδαγωγικών σχολών, δημόσιας διοίκησης, οικονομικών, πλήρως καταρτισμένοι, με καλή γνώση της πληροφορικής και με όρεξη για δουλειά, παραμένουν στην ανεργία προς χάριν των κομματικών αφισοκολλητών και σημαιοφόρων που έχουν καπαρώσει τις θέσεις και θα παραμείνουν εκεί μέχρι τη συνταξιοδότησή τους. Ουσιαστικά, εφαρμόζοντας μια τέτοια πολιτική καταδικάζεις το δημόσιο να είναι αναχρονιστικό, παλιό, και μια ολόκληρη γενιά να δουλεύει σε μπαρ και καφετέριες περιμένοντας την κλήση από το εξωτερικό για μια πραγματική εργασία.

4. Δεν θα απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους γιατί θα μειωθεί η κατανάλωση (παραλλαγή: για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που απολύεται χάνουν τη δουλειά τους δυο ιδιωτικοί υπάλληλοι). Θα μπορούσε, φυσικά, κανείς να επεκτείνει αυτή την πρόταση λέγοντας πως για να αυξήσουμε την κατανάλωση και να μειώσουμε την ανεργία, τόσο των δημοσίων αλλά και των ιδιωτικών υπαλλήλων, θα προσλάβουμε άλλους τόσους, αλλά ευτυχώς ο λαϊκισμός δεν έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο. Ποιος αλήθεια πληρώνει τους μισθούς των ΔΥ; Το κράτος. Από πού βρίσκει τα χρήματα το κράτος; Από την φορολογία εισοδήματος και από τον ΦΠΑ. Επομένως, τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν από τη μείωση του δημοσίου θα μετατρέπονταν σε μειώσεις φορολογίας και ΦΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι μια τέτοια κίνηση δεν μειώνει ούτε αυξάνει την κατανάλωση, απλώς μεταφέρει χρήματα από τη δημόσια στην ιδιωτική οικονομία, η οποία είναι κατ’ εξοχήν πιο παραγωγική και μπορεί θεωρητικά να αξιοποιήσει καλύτερα αυτά τα χρήματα προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. 

5. Θα βγούμε από το Μνημόνιο και θα δανειστούμε από τις αγορές. Όποιος αυτή τη στιγμή μιλάει για έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, για ξένους τοκογλύφους και για δανειστές-καρχαρίες πρέπει να φοράει παρωπίδες, να έχει καταρράκτη, αχρωματοψία και να του έχει μπει σκουπιδάκι στο μάτι. Η Ιταλία, η Γαλλία, η Σλοβενία, δανείζονται χρήματα από την αγορά με επιτόκια στο 4% ώστε να συμμετέχουν στη χρηματοδότηση της χώρας μας, η οποία γίνεται με επιτόκιο 1,8%. Πώς θα αντιδρούσε άραγε ο Έλληνας φορολογούμενος αν ήξερε ότι το κράτος του χάνει 2,2% ώστε να μπορεί να στηρίξει μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικά αν ήξερε ότι τα λεφτά του γίνονται παροχές και διατήρηση χρεοκοπημένων κρατικών δομών; Αλλά ακόμα και αυτό το πολύ συμφέρον πακέτο για τη χώρα μας είναι έτοιμο να γίνει στάχτη μέσα στη λαίλαπα του λαϊκισμού. Το πολιτικό όφελος είναι τόσο μεγάλο που είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε 7% επιτόκιο από τις αγορές, αρκεί να μπορέσει να πει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι είμαστε ανεξάρτητοι και απαλλαγήκαμε από τα μνημόνια της χρεοκοπίας με 1,8% επιτόκιο.

6. Δεν θα κάνουμε αποκρατικοποιήσεις, διότι αυτή τη στιγμή η αξία της δημόσια περιουσίας είναι υποτιμημένη. Η πρόταση αυτή οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο. Για να λειτουργήσει η οικονομία είναι απαραίτητο να γίνουν επενδύσεις. Εφόσον λοιπόν τα φιλέτα είτε ανήκουν σε διάφορους δημόσιους φορείς, είτε προστατεύονται από αυτούς, η εκμετάλλευσή τους, που θα έφερνε την ανάκαμψη, δεν μπορεί να συμβεί. Το όφελος του δημοσίου ναι μεν θα προέλθει από την εφ’ άπαξ πληρωμή ενός αντιτίμου για μια αποκρατικοποίηση, αλλά το μεγαλύτερο όφελος θα είναι η συνεχής αξιοποίηση και δημιουργία θέσεων εργασίας, επιχειρηματικής δραστηριότητας και γενικότερα αλλαγή της περιρρέουσας οικονομικής ατμόσφαιρας, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος από λογιστικής, αλλά και ψυχολογικής πλευράς. 

Είμαι σίγουρος πως η λίστα είναι πολύ πιο μακροσκελής, νομίζω όμως ότι γίνεται φανερό πώς ο μωρός και αφελής Έλληνας ψηφοφόρος, μαθημένος σε ένα κράτος-πατερούλ]η που τον φροντίζει με το αζημίωτο, δεν είναι ικανός να κάνει δύο βήματα παραπάνω στη σκέψη του και υποτάσσεται στον λαϊκισμό, σε αστικούς μύθους και σε λαοπλάνους πολιτικούς. Ναι, είναι σκληρός χαρακτηρισμός αυτός για τον μέσο ψηφοφόρο, αλλά στη Δημοκρατία τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε εμείς, οι πολίτες, και όταν φτάνουμε σε τέτοιο σημείο πρέπει κάποια στιγμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. 

Μέχρι να γίνει αυτό, η έξοδος από την κρίση θα παραμένει ένας μύθος. Αστικός. 

γράφει ο Αλέξης Ραμπότας

φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Πηγή : Andro.gr