Όπως εσύ,,, έτσι κι εγώ,,, Φοβάμαι,,,
Φοβάμαι,,, την επόμενη στιγμή,,, το τώρα μα και το αύριο,,,
Φοβάμαι,,, για μένα,,, για την ομορφοθυγατέρα μου,,, για κείνους που αγαπώ,,, και τα παιδιά τους,,, για κείνον,,, την οικογένεια του,,, και όσους εκείνος αγαπά,,,
Φοβάμαι για σας που με διαβάζετε,,, και για σας που δεν γνωρίζω,,, μα θα μοιραστείτε μαζί μου δύο λέξεις,,,
Φοβάμαι και κείνους που το βλέμμα μου ανταμώνει στο δρόμο,,,
Φοβάμαι,,, κι εγώ,,, όπως όλοι σας,,,
Συνηθίζω να βλέπω Τσαπανίδου,,, και να ανοίγω τις αγγελίες μου,,, συνήθεια τριετίας,,, κάθε τίτλος με ιντριγκάρει,,, αρχίζω να παρατηρώ,,, να ακούω,,, να διαβάζω πίσω από τις λέξεις,,, και τότε,,, να επικεντρώνομαι στα βλέμματα των πρωταγωνιστών στο γυαλί,,, 'Άνθρωποι που τους δείχνει η τηλεόραση,,, για διαφορετικό λόγο τον καθένα,,, άλλοι να απολογηθούν,,, άλλοι να εξηγήσουν,,, άλλοι να θέσουν την γνώμη τους,,, την συμβουλή τους,,, άλλοι για έργο,,, άλλοι για λόγο,,, οι περισσότεροι άγνωστοι επί της ουσίας,,, ελάχιστους γνωρίζω προσωπικά,,, βολικόν βέβαια,,, Παρατηρώ χωρίς προκατάληψη,,, Τα βλέμματα που αντικρύζω δύο ειδών,,, το ένα του υπεράνω,,, του αλαζόνα που τα χει όλα και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα,,, παρά μόνο το σαρκίο του και οι καταθέσεις του,,, και το άλλο,,, το φοβικό,,, εκείνο το βλέμμα που δεν το φιλτράρει πλέον η λογική,,, που δεν το αναιρεί καμιά αυριανή ελπίδα,,, που είναι σκοτεινό,,, γεμάτο αισθήματα τρόμου, άγνοιας,,, ε λοιπόν,,, δεν υπάρχει χειρότερος φόβος,,, από τον αόριστο φόβο,,, δεν ξέρει πλέον τι πρέπει να φοβάται,,, και τι όχι,,, και καταλήγει έτσι,,, τα πάντα να φοβάται,,, φοβάται τους άλλους,,, φοβάται το φόβο του,,, και καταλήγει να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό,,, την κάθε μέρα,,, την κάθε στιγμή,,, την ζωή,,,
Άλλοτε στο γραφείο,,, με φρέσκο καφέ,,, αγουροξυπνημένη αλλά οι ειδήσεις να παίζουν σε ένα παράθυρο στο pc...
Τώρα που σας γράφω Αγαπημένοι μου,,, συνειδητοποιώ,,, πως έχουν γεμίσει οι δρόμοι γύρω μας,,, με τέτοια βλέμματα,,, άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται,,, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα,,, της ρόδας,,, Γεμάτοι ερωτήσεις δίχως απαντήσεις,,, Πού πάμε; Τι άλλο θα μας συμβεί; ,,, μα κανένας δεν μπορεί να απαντήσει,,, και κανένας δεν τολμά να απαντήσει,,, Ποιά είναι η επόμενη δοκιμασία που θα μας βρει; Κι αν χάσουμε κι εμείς τη δουλειά μας, (όσοι δεν την έχουν χάσει) το σπίτι μας; (αν δεν το έχει χάσει) Θα μπορέσουμε να ζήσουμε με πολύ λιγότερα απ΄όσα ζούμε; Θα μπορέσουμε να ζήσουμε με μπομπότα, δίχως φροντιστήρια και κομμωτήρια; Υπάρχει περίπτωση αυτός που θα χτυπήσει την πόρτα, να είναι απλά ο γείτονας που ξέμεινε από ζάχαρη και όχι ο κλητήρας; ο λιπόθυμος συνάνθρωπος από την πείνα,,, ή ο κλέφτης, ληστής, δολοφόνος; Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; σήμερα, αύριο, μεθαύριο,,,
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει,,, να βρώ λέξεις να το ονοματίσω,,,
Γεωπολιτικός Πόλεμος εξόντωσης του Ελληνισμού; Αρπαγή του ανεξάντλητου φυσικού μας Πλούτου; Μείωση Πληθυσμού; Οικονομικός Πόλεμος του ευρώ; Πόλεμος Δυνάμεων και ποιά θα υπερνικήσει; Ανήθικοι εγωπαθείς Κυβερνώντες; Και όλα αυτά που με αγγίζουν; Τα λεγόμενα καθημερινά; Η παιδεία των φροντιστηρίων; Η Βουλή της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με τα φακελάκια; Μήπως θα συντριβεί η Ελληνική Βουλή; και εν τέλει μήπως θα αδυνατίσουν οι παχύδερμοι καρεκλοκένταυροι πολιτικάντηδες; Τα Ιδιωτικά; Η μηδενική περίθαλψη; Μηδενική Κρατική Προστασία; Βολική Δικαιοσύνη; ή κατά το δοκούν; (επωνυμία, χρήμα) και πόσα άλλα θα μποσούσα να γράψω με ερωτηματικά γεμάτο...
Ποια,,, αλήθεια,,, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε,,,;
Υπάρχουν πολλά που χάσαμε και που θα χάσουμε,,, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά,,, που δικαιούμαστε ή πολύ περισσότερο,,, αυτά που χρειαζόμαστε,,,
Στη Αγαπημένη μου πόλη,,, ήδη έκλεισαν και θα κλείσουν στα σίγουρα τα δεκάδες κομμωτήρια-μανικιούρ-πεντικιούρ,,, και θα μείνει μόνο,,, ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί,,, και εν τέλει μπομπότα,,, εμείς θα πάψουμε να ισορροπούμε επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες,,, ίσως η συλλογή μας θα γράψει στοπ εδώ,,, οι τράπεζες δεν θα πουλάνε πια,,, καθόλου διακοποδάνεια,,, Η Στανίση (τυχαίο το όνομα) δεν θα βρίσκει κανέναν να τη ραίνει με γαρύφαλλα,,, (ίσως),,, Η Φιλιππινέζα δεν θα αναθρέφει πια τα παιδιά της Ευτέρπης (τυχαίο και αυτό) που κρατάει το ιδιαίτερο γραφείο στη Δημαρχία,,, που (όχι τυχαία),,, αποκαλώ φακλανοειδή γύναιο αφού δεν γνωρίζει την λέξη καν email ή inbox και όμως είναι μία εκ των πολλών γραμματεών και φαρισαίων του Δημάρχου,,, και όλως τυχαίως έχει και μπάρμπα στην Κορώνη,,, Οι σύγχρονες μανάδες ίσως σταματήσουν να αναφωνούν «δεν αντέχω»,,, γιατί θα ανακαλύψουν τη σημασία/ουσία της συγκεκριμένης λέξης,,, θα αποκαλεστούν ΜΗΤΕΡΕΣ και όχι μανουλίτσες,,, αλλά και την αντοχή τους,,, ή θα την κάνουν με κάνα παληκάρι 25χρονο σε άλλη γη σε άλλα μέρη διότι,,, να δεις πώς το λένε,,, "πνίγονται",,, Τα κακομαθημένα των Β. Προαστίων -του όποιου προαστίου γενικώς- όταν βγάζουν με άριστα 20 το λύκειο, θα πηγαίνουν πια σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο Λονδίνο που αναλαμβάνει να τα αναβαθμίσει σε επιστήμονες με το αζημίωτο,,, και μετά να επιστρέψουν κοκορευόμενοι ναι ναι καλά το λέω,,, λέγοντας μας τα φοβερά κατορθώματα τους και πόσο σκληρά αγωνίστηκαν στο εξωτερικό να μορφωθούν με τις επιταγές των μπαμπάδων τους,,, ενώ κάποια άλλα διπλοδουλεύουν για να βγάλουν το ρημάδι πανεπιστήμιο στο τάδε κορφοβούνι,,,
Ίσως όμως,,, έτσι μάθουμε πια,,, να χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως όλοι οι Ευρωπαίοι, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε,,, να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όχι μετρώντας likes ή followers και fav,,, γκόμενους ή γκόμενες,,, αλλά για να παρουσιάσουμε την δουλειά μας,,, να επικοινωνούμε με οικονομικότερους τρόπους και κυρίως για να ανακοινώνουμε αληθινές ειδήσεις και να βοηθούμε ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη,,, ίσως τότε,,, να βρούμε τον πραγματικό οργασμό ψυχής και ικανοποίησης,,, μαζί με ανθρώπους,,, που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε,,, να τους θαυμάζουμε και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους μικρότερους,,, ίσως τότε,,, να αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος γύρω μας είναι ικανός,,, και χρήσιμος,,, και όχι ποιος είναι αναγνωρίσιμος,,,
Και τελικά,,, ίσως βρούμε την δύναμη να κατεδαφίσουμε,,, με τα χέρια μας,,, εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί,,, και να μας συγκρίνει,,, με βάση τις πισίνες,,, τη μάρκα του αυτοκινήτου,,, και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράνε κάποιες επειδή η ετικέτα από μέσα γράφει Burberry,,, τα πληρωμένα μεταπτυχιακά,,, και τα γυαλιστερά κοστούμια του ράφτη από το Κωλονάκι,,, (ναι ναι καλά το έγραψα),,, Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι,,, αλλά να προσπαθήσουμε να γίνουμε ουσιαστικά στοιχεία της μικρής μας κοινωνίας,,, πλούσιοι σε αξίες και ιδανικά σαν τους προγόνους μας,,, που έκαναν την Ελλάδα,,, κέντρο πολιτισμού, γνώσης και αξιών ανά τον κόσμο,,, Μπορεί ίσως και να αγαπηθούμε περισσότερο,,, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα,, και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή,,,
Οι αγρότες ίσως έτσι επιστρέψουν στα χωράφια τους,,, κι οι Ουκρανές που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις,,, στα σπίτια τους,,, οι Αλβανέζες να καθαρίζουν τα δικά τους σπίτια στην πατρίδα τους,,, Στα καφενεία των χωριών ίσως να συζητάνε ξανά για το παιδί που πρόκοψε,,, και όχι για το παιδί του γείτονα,,, που πήγε στο ριάλιτι,,, Οι DJs,,, ίσως χρειαστεί να βρουν άλλη δουλειά,,, αλλά το μπουζουκάκι θα παίζει ακόμα,,,
Ίσως έτσι,,, ν΄αλλάξει και το σύστημα της αξιολόγησής μας,,, ίσως τότε,,, απαιτήσουμε να τιμωρηθούν πραγματικά,,, αυτοί που τα έφαγαν,,, Ίσως έτσι,,, δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση,,, και ίσως τότε κλείσουμε την τηλεόραση και πάψουμε να βλέπουμε μεγκάλα κανάλια και σουλειμάνδες,,, ίσως τότε,,, οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν τέχνη,,, με μόνο οδηγό τους,,, το ταλέντο,,, και όχι τις δημόσιες σχέσεις ή τις κρατικές επιδοτήσεις,,,
Δεν είμαι σίγουρη πως όλα αυτά είναι καλά ή κακά,,, Χιλιάδες Άνεργοι,,, Χιλιάδες Άποροι,,, Χιλιάδες Άστεγοι,,, Να χτυπηθεί το Δημόσιο,,, Αυτό που βρίζουμε όλοι μας,,, πως είναι αντιπαραγωγικό,,, πως μας ταλαιπωρεί,,, και δεν μας εξυπηρετεί,,, Ισως αυτή,,, να είναι,,, και η τελευταία ευκαιρία,,, να απολυθούν κάποιοι,,, που μπήκαν με ρουσφέτι,,, γλείψιμο,,, αναξιοπρέπεια και μπαρμπάδες από την Κορώνη,,, Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας να μην έχουν πια δέκα κηπουρούς,,, να καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων»,,, και οι "Πολιτιστικοί Σύλλογοι" για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας,,, οι ΜΚΟ φαντάσματα,,, κλπ παρόμοια,,,
Φοβάμαι κι εγώ,,, όπως όλοι μας,,,
Αλλά θέλω,,, να συντριφτεί επιτέλους,,, το σύστημα που αναπαράγει όλη αυτή τη σαπίλα,,, την διαφθορά,,, την αναρχία,,, που βαφτίζει Δημοκρατία,,, τον διεφθαρμένο του εαυτό,,, Δικαιοσύνη,,, την ατιμωρησία του,,, κι ευτυχία,,, την κενότητα,,, τον ευδαιμονισμό και την ανηθικότητα,,,
Φοβάμαι κι εγώ,,, όπως όλοι μας,,,.
Γι' αυτό θέλω,,, να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία,,,
και μάλιστα,,, το συντομότερο δυνατόν,,,
Φοβάμαι κι εγώ,,, όπως όλοι μας,,,
αλλά δεν αντέχω άλλο,,,
ας μείνουν όσοι αξίζουν,,, ώστε ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ,,, κι αν πρέπει να φύγω κι εγώ... ας φύγω...
η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου